ریشه‌ی کشتار کودکان کابل و غزه

خردمندان گفته‌اند که دین نیز چون دیگر سرمایه‌های معنوی انسان، گاه با تفسیرهای نادرست در طول تاریخ به عنصری ناکارآمد یا حتا زیان‌بار برای حیات فردی و جمعی تبدیل می شود.

تفسیرهای نسنجیده و قرائت‌های نادرست از دین اسلام و یهودیت گاه چنان زیان‌بار است که گروه‌هایی با توسل به آن، براحتی خون کودکان و زنان را می ریزند و انسان‌ها را می کُشند.

هر گروهی، داعشی یا صهیونیستی، برای تعیُّن و تشخُّص خودش سعی می‌کند که به تفسیر و قرائت و عناصری از دین اسلام یا یهودیت متوسل شود تا خود را از دیگران متمایز سازد و برای خود، هویتی بتراشد. فرایند «هویت سازی» معمولا با «غَیریّت تراشی» همراه است.

حدیثی منسوب به پیامبر اسلام (ص) هست که می‌فرماید: «پس از من اُمّتم به ۷۲ فرقه منشعب خواهند شد». پیش از آن، قوم یهود نیز چنین سرنوشتی پیدا کرد. همین حدیث و همین وضعیت، دستمایه ی شعر حافظ شیراز شده است که «جنگ ۷۲ ملت همه را عذر بنه/ چون ندیدند حقیقت، ره افسانه زدند».

یعنی در مقابل «دین حقیقت» یک «دین هویت» هم داریم که نیازمند افسانه و قرائت غیرعقلانی و غیراخلاقی و غیررحمانی از دین است و از همین قرائت ها است که جنگ و نزاع و خشونت و کشتار برمی خیزد.

کشتار وحشیانه ی ۱۲۲ مسلمان اهل سنت از جمله ده‌ها کودک در فلسطین (غزه) توسط صهیونیست ها و کشتار ۸۲ مسلمان شیعه از جمله دهها کودک در افغانستان (کابل) توسط داعشی.ها را باید در همان چارچوب قرائت غیرعقلانی و غیراخلاقی و در دایره ی دین هویت، بررسی و ارزیابی کرد.