با پول فساد دبش می‌شد چند پل ساخت؟

معلق شدن دانش‌آموز سیستانی میان زمین و آسمان برای رسیدن به مدرسه از ویدئوهایی بود که طی روزهای اخیر در فضای مجازی پربازدید شد.

به نوشته یکی از تارنماهای محلی، دانش‌آموزان روستای کورکچ بخش پیرسهراب شهرستان چابهار برای عبور از رودخانه ای که پل ندارد مجبورند تا از روی طناب که به دو طرف رودخانه بسته شده رد شوند.

بر اساس این گزارش «برای بسیاری از والدین، سوار و پیاده شدن فرزندان‌شان از سرویس و اتوبوس‌های مدرسه پردلهره است اما اگر تنها نگاهی به وضعیت مدرسه رفتن این کودکان بلوچ بیاندازید، خواهید دید که ماجرای رفتن این کودکان به مدرسه، فرای تصور مخاطراتی است که والدین سایر نقاط ایران برای فرستادن کودکانشان به مدرسه متحمل می شوند»

راه رفتن روی طناب و استفاده از ابزارهایی مانند «گرگر» البته در مناطق محروم مورد عجیبی نیست. میانه فروردین ماه امسال بود که رسانه‌ها نوشتند یک کودک ۱۲ ساله ساکن منطقه عشایری گرمیشان ماژین در لرستان، هنگامی که قصد داشت به‌وسیله گرگر از رودخانه عبور کند، در آب سقوط کرده و جان خود را از دست داد.

گرگر، وسیله‌ای برای عبور از رودخانه‌ها است که در مناطقی از لرستان و چهارمحال و بختیاری به کار می‌رود. در مناطقی که پلی برای عبور انسان‌ها ساخته نشده، کابل ضخیمی از یک سوی رودخانه به سوی دیگر کشیده می‌شود. یک سبد فلزی که می‌تواند یک یا چند نفر ظرفیت داشته باشد، با قرقره روی کابل قرار می‌گیرد و افراد با دست این وسیله را روی کابل حرکت می‌دهند.

نگاهی به اخبارِ هر از چند گاه خبرگزاری‌ها حاکی از گستره عجیب پدیده «بی ‌پلی» در استان‌های مختلف کشور است.

«تسنیم» مهرماه پارسال نوشت: پس از سیل بهار سال۹۸ و تخریب پل شناور عنافچه (استان خوزستان) تنها راه ارتباطی مردم این دهستان با مرکز شهرستان باوی‌ قایق‌های ناامنی است که جان اهالی منطقه و به ویژه دانش‌آموزان را به خطر انداخته است.این پل که توسط ارتش بر روی رودخانه کارون نصب شده، ارتباط بیش از ۳۷ روستا را با شهر ملاثانی، مرکز شهرستان باوی برقرار می‌کند.

به گزارش بهمن ماه پارسال «ایرنا» تردد در ۱۸ نقطه از مسیرهای صعب العبور عشایری در شهرستان الیگودرز (استان لرستان) با استفاده از گرگر صورت می‌گیرد که به منظور حفاظت از سلامت عشایر حذف بیش از ۶ نقطه از این مسیرها بر روی رودخانه بزرگ بختیاری ضروری به نظر می رسد.

نکته قابل تامل اینکه این وضعیت در برخی نقاط کشور در زمره پدیده‌های پذیرفته شده و عادی به شمار می‌آید؛ گویا نیازی برای تغییر وضعیتی که هر روزه جان دانش‌آموزان و سایر اهالی را به خطر می‌اندازد به چشم نمی‌آید.

به گزارش «ایسنا» در بهمن‌ماه ۱۳۹۷ در آئینی با حضور مدیرکل دفتر تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش، مسئولان آموزش و پرورش استان و رؤسای آموزش و پرورش شهرستانها و مناطق از سوی مدیر کل آموزش و پرورش استان کهگیلویه و بویراحمد از «صیاد تقی پور» معلم فداکاری که در روستای سرگچ بخش دیشموک دانش‌آموزان را از رودخانه عبور می‌دهد تجلیل شد.

مرتبط:

مسابقه فساد؛ سبقت چای از فولاد

دوباره فساد با بوی قرص برنج

در حالی که دانش‌آموزان روستاهای استان محرومی چون سیستان و بلوچستان برای رسیدن به کلاس درس از بین گاندو ها، رودخانه ها و جاده های خطرناک عبور می کنند، «معین الدین سعیدی» نماینده چابهار اظهار داشته اگر معادل ریالی اختلاس چای دبش صرف زیرساخت‌های نحیف استان سیستان و بلوچستان می‌شد، دیگر چیزی نمی‌خواستیم.

به نوشته رسانه‌ها، رقم این اختلاس حدود ۳.۴ میلیارد دلار و از لحاظ معیار تا زمان خود در ایران بی‌سابقه بوده‌است.

از سوی دیگر نگاهی به هزینه‌های ساخت پل روی رودخانه‌های متعدد و نه چندان عریض کشور زیر یکصد میلیارد تومان برآورد شده که در سازه‌های فلزی مورد نیاز برای بسیاری از روستاها به زیر ۱۰ میلیارد تومان می‌رسد.

به گزارش ایران مامن، با احتساب رقم پنجاه میلیارد تومانی می‌شود گفت که با پول اختلاس چای دبش می‌شد نزدیک چهار هزار پل در سراسر کشور برای عابران ایجاد کرد.