امروز شانزدهم آذر با یک دانشجوی دکتری اندیشه ی سیاسی و مُنتقد مدنی وضع موجود گفت وگو کردم و روز دانشجو را به او تبریک گفتم.   گفت: چگونه می‌توان روز دانشجو را تبریک گفت در حالی که ده‌ها دانشجوی دختر و پسر، ده‌ها کودک و نوجوان از جمله باوان دختر فرشته احمدی، کیان پیرفلک

جریان اصولگرای ارزشی در جمهوری اسلامی به لطف و برکت «نظارت استصوابی» شورای نگهبان توانسته است قدرت سیاسی یکدست را در اختیار داشته باشد و بر عرصه ها، ارکان و ساختارهای سیاسی، مذهبی و اجتماعی و فرهنگی و آموزشی و ورزشی و اقتصادی ایران، حاکمیت و تسلط یابد.   این جریان حاکم اما ظرف یک

بررسی، تحلیل و درک اندیشه و رفتار مسوولان و ماموران جمهوری اسلامی ظرف ۲ ماه (۲۵شهریور تا ۲۵آبان ۱۴۰۱) که از جنبش زن زندگی آزادی می‌گذرد، نشان می‌دهد شماری از آنان در رویارویی با کنشگران جوان این جنبش یعنی دختران و دانشجویان کشور، در معرض لغزشگاه‌های نظری و عملی زیر بوده و هستند: الف –

خبر:  در جلسه علنی یک‌شنبه گذشته مجلس یازدهم (۱۵ آبان)، بیانیه‌ی بدون امضایی خوانده شد که بر اساس آن ۲۲۷ نماینده، معترضان را «محارب»، «مانند داعش» و «آشوبگر» خواندند و خواهان «قصاص» (می‌شود خواند اعدام) آنان شدند.     تحلیل: فیلسوفان اصطلاح خِرد جمعی را برای هر رفتاری (افکار، احساسات، میل ها، کارها، دستورالعمل ها

به دوست دانشمندم گفتم زنان و دختران این سرزمین در خیزش سراسری خویش، شعار زن زندگی آزادی سر می دهند و این سه واژه را بر در و دیوار شهرها می نویسند اما عده ای از نیروهای امنیتی این شعار را تحمل نمی کنند و بر آن رنگ سیاه می پاشند. چرا؟     فکری

پنجشنبه گذشته سیزدهم مرداد ۱۴۰۱ بر سرِ مزار سرباز «قاسم سلیمانی» رفتم. او در کتاب «از چیزی نمی‌ترسیدم» که زندگی‌نامه‌ای خودنوشت است در صفحه ۲۲ نوشته «به جای ۲ سال سه سال از مادرم شیر خوردم.»     سلیمانی که زاده ی روستای «قنات ملک» راهبُر کرمان بود با رنج و سختی فراوان بزرگ شد

امروز که دفتر نکته‌ها و یادداشت‌هایم (از فروردین ۷۵ تا فروردین ۸۸) را ورق می‌زدم به یک نکته از «آلبرکامو» نویسنده و وجودگرای فرانسوی، یک نکته از «حسین بن علی» (ع) و نکته ی سوم هم از یک متفکر گمنام برخوردم که هر سه نکته بیانگر وضع و حال این روزها و شب‌ها است.  

سیل «رودبال» در منطقه ی استهبان و نی ریز استان فارس که از بعد از ظهر جمعه گذشته در شرق شیراز مرکز این استان روی داد ۳۲ شهروند، گردشگر و هموطن ارجمند از جمله زن و کودک را در کام مرگ فرو بُرد.   کارشناسان و خردمندان داخلی و خارجی باور دارند که در زمان

یک دسته در داخل ایران حمله‌ی روسیه به اوکراین و تداوم آن را یک پیروزی برای «ولادیمیر پوتین» می‌دانند، که دیروز در تهران بود، درحالی که دسته‌ی دیگر استدلال می‌کنند واقعا این طور نیست و این در حقیقت، تجاوز و «ستمگری یک حکومت» و تداوم کشتن مردان، زنان و کودکان شهرها و روستاهای کشورهمسایه‌اش (اوکراین)

۲ نکته ی زیر به منتقدانی مانند مصطفا آل احمد، مصطفا تاج زاده، محمدرسول اف، جعفر پناهی و دیگر زندانیان عقیدتی و سیاسی جدید و قدیم تقدیم می شود:   الف – «باروخ اسپینوزا» فیلسوف اخلاقگرای سده هفدهم میلادی در کتاب «اخلاق» بخش سوم، قضیه ۱۱ می گوید: شخص و مقامی که جویای قدرت سیاسی