به گفته طراحان مجازات افراد مشهور به خاطر اظهارنظرهایشان، طرحی در مجلس کلید خورده که هدف آن جلوگیری از اظهارنظر‏‌های بی‏‌ربط و غیرکارشناسی است.

طی سال‌هایی طولانی، افراد صاحب‌نام حوزه فرهنگ در راستای سیاست‌های ترویجی به کارگرفته شدند اما هرگاه ناهمسویی میان اهالی فرهنگ و سیاست رخ داد، نتیجه حذف چهره‌ها و تلاش برای جایگزینی آنان با چهره‌های درجه چندم بود

دایی بارها ورود به سیاست را رد کرده از جمله مهرماه پارسال در مصاحبه با مجله GQ خاورمیانه اظهار داشت هرگز سیاستمدار نخواهم شد اما صدای مردمم خواهم ماند.

شرایطی که از اواخر تابستان امسال کشور را در برگرفته باعث برجسته شدن نقش سلبریتی‌ها شده است؛ از «علی کریمی» که عملا به چهره معارض نظام تبدیل شد تا بازیگرانی که کشف حجاب کردند و هر از چندگاه خبر احضار قضاییشان منتشر می‌شود و …     به گزارش ایران مامن، در تعریف سلبریتی گفته

هتل برای ما نماد جایی است که در آن از کار کردن معافی و می‌توانی پایت را روی آن یکی پا بیندازی و ریلکس کنی.   اقامت در هتل و بهره‌‌مندی از امکانات رفاهی را هر از گاهی در مسافرت‌ها تجربه می‌کنیم، اما جالب اینجا است که بدانیم عده‌ای در «هتل» زندگی می‌کنند، آن هم

رَنج اجتماعی از گذشته تا به امروز وجود داشته است؛ به صورت‌ های مختلف جنگ، کشتار، درگیری، سیل، طوفان و بیماری. اما رنج‌ها همگی به شکل فردی تجربه می‌شوند و در مرحله رنج اجتماعی نیستند.   نقش و زبان هنرمندان که فرقی ندارد زبان شاعر باشد یا فیلم‌ساز، روشنفکر، هنرمند، سلبریتی، نقاش یا رمان‌نویس باشد؛

اینکه زنی به دلیل نوع پوشش دستگیر شده و در بازداشت جان بدهد و ناآرامی‌هایی که بعد از آن در خیابان‌های تهران و بسیاری از شهرها به راه افتاد بازتابی کم‌سابقه در رسانه‌های غربی داشت.   به گزارش ایران مامن، هر چند به دلیل نوع شناخت خاورمیانه‌ای‌ و در کل شرقی‌ها از فضای مدنی و

اظهارات اخیر رئیس قوه قضائیه مبنی بر اینکه «کسانی که با حمایت نظام مشهور شدند اما دشمن به وسیله زبان و صفحات مجازی آنها اغتشاش ایجاد کرد، باید خسارت‌های به بار آمده برای کشور را پس دهند» از نگاه برخی ناظران به مثابه اعلام جنگ علیه سلبریتی‌هایی است که این روزها بحث و نظر در

شگرد برخی صفحات و شاخ‌های اینستاگرامی به جای عرضه جزئیات زندگی‌شان روی دایره، تفریحات لاکچری، خوشی‌های بی‌حد و حصر، دعواهای ساختگی، جملات امیدبخش و انگیزشی و … تزریق و ترویج غم است.   هر چند تصور غالب این است که ارزش‌های ترویجی و صداوسیما به اندازه کافی غم و غصه را به جامعه تزریق می‌کند

با وجود اینکه هنوز بسیارند کسانی که چشم و حواسشان شش دانگ روی صفحه تلفن همراه و نمایش شاخ‌های اینستاگرامی و جلوه‌گری سلبریتی‌ها دوخته می‌شود اما در سوی دیگرِ ماجرا، سطح نفرت هم از این دسته انگشت نما افزایش می‌یابد.   در انتشار این نفرت، رسانه‌های سنتی بر آتش ماجرا می‌‍دمند مانند گزارشی که اخیرا