پدرها و مادرها؛ چطور از سندروم «درهای باز» فرار کنیم؟

کجای کار اشتباه بوده که رفتار فرزندان ما به این شکل تغییر کرده است؛ سرگرمی‌هایشان تغییر کرده است و ادبیات‌شان. سپاسگزاری و پوزش خواستن را بلد نیستند.

دختران ما تمرینی برای ایفای نقش‌های آینده ندارند. دختران ما فاصله زیادی با مادرشان دارند؛ مادرانی که در زمان دختری، در خانه و آشپزخانه در حال تمرین ایفای نقش بودند.

این روزها باید همه درهایی را که باز می‌ماند پدر و مادرها ببندند؛ به نوعی دچار سندروم درهای باز شده‌ایم. در شامپوها باز می‌ماند. در خمیر دندان باز می‌ماند. در تیوپ کرم باز می‌ماند و والدین مسئول بستن آنها شده‌اند.

پسران ما حتی از خرید نان برای خانه که ساده ترین کار پدرانشان بود، گریزانند و به کارهای مردانه کاملا ناآشنا؛ فقط مصرف کننده‌اند آن هم مصرف‌کننده با مطالبه و انتظارات زیاد.

این پسران فاصله زیادی با نسل پدران خود دارند که تابستان را به شاگردی در مغازه‌ها و مشاغل سپری می کردند. به نوعی خبری از تمرین برای آماده شدن در راستای زندگی نیست.

به راستی چه اتفاقی در سبک فرزندپروری ما رخ داده که مستخدمین بی جیره و‌ مواجب شده‌ایم.

امکانات این روزا آن‌ها را حتی برای خرید مایحتاج آسوده خاطر کرده و با یک تلفن هر آنچه نیاز است درب منزل تحویل می گیرند. حتی از حالت دراز کش روی تخت خود حالت دیگری در طول روز ندارند. فرزندان ما آیا در قبال این امکانات احساس مسئولیت دارند؟

متاسفانه تعاملات روزمره را نیز مشق نکرده‌اند و از یک سلام و علیک معمولی عاجزند. این نسل پیامد رفتار من و تو است؛ آنقدر که درگیر کلاس‌های مختلف و آموزش‌های آنچنانی به فرزندان خود هستیم بد نیست تعاملات اولیه مثل سلام و احوال‌پرسی، سپاسگزار و قدردان بودن، پوزش خواستن به موقع، همدلی و همراهی را آموزش دهیم و در آینده از رفتار فرزندمان خجل نباشیم.