آدمِ عاشقی بود

هنگامی که زمانه، زمانه از خودبیگانگی بود و عالمان تنها به علم می اندیشیدند و زاهدان در حجره های انزوا به سر می بردند و فقها به درس فقه و مردان سیاست به مانورهای حرفه ای مشغول بودند، خداوند اراده کرد که یکی از زیباترین سروده های هستی را بسُراید و روح خویش را در کالبد یکی دیگر از بندگان برگزیده اش بدمد و چنین بود که «مصطفی چمران» از عدم پا به عرصه وجود نهاد؛ انسان برگزیده ای که از همان ابتدا رسم عبادت، شجاعت و نجابت را در مدرسه امام علی (ع) آموخت و لحظه های شیرین خدمت به انسان در لبنان و ایران را تجربه کرد.

با پیروزی انقلاب اسلامی، چمران بعد از ۲۳ سال هجرت و دوری از وطن از آمریکا، مصر و سپس لبنان به میهن بازگشت و همه تجربه های علمی و اجتماعی خود را در خدمت مردم ایران گذاشت و خاموش و آرام اما فعال و قاطع به سازندگی پرداخت.

چمران در پست معاونت نخست وزیر در امور انقلاب، شب و روز کار کرد تا هر چه سریع تر مساله کردستان و بحران در این منطقه را پایان دهد. وی در پست وزارت دفاع برای تغییر و تحول ارتش به یک سلسله برنامه های وسیع، اصلاحی و بنیادین دست زد سپس در نخستین دور انتخابات مجلس شرکت کرد و از طرف مردم تهران به نمایندگی انتخاب شد.

چمران به مردم ایران ارادت و عشق داشت و در یکی از نیایش هایش بعد از انتخاب شدن به عنوان نماینده مردم تهران می گوید: «خدایا! مردم آنقدر به من محبت و مرا از باران لطف خود سرشار کردند که به راستی خجلم و آنقدر خود را کوچک می بینم که نمی توانم از عهده خدمت به آنان به درآیم.»

چمران سپس به عنوان نماینده ی آیت الله خمینی در شورای عالی دفاع منصوب شد و ماموریت یافت تا گزارش کار ارتش را به صورت مستمر ارایه کند. در ابتدای جنگ تحمیلی، او با تقویت و سازماندهی نیروهای داوطلب، ستاد جنگ های نامنظم را در اهواز تشکیل داد و واحد مهندسی فعال برای این ستاد ایجاد کرد و به وسیله این واحد جاده های نظامی به سرعت در نقاط مختلف مناطق جنگی ساخته شد.

ایجاد هماهنگی میان ارتش، سپاه و نیروهای داوطلب (بسیجیان) که در جبهه های جنگ حضور داشتند، جلوگیری از اشغال اهواز، شکستن محاصره شهر سوسنگرد در سال ۱۳۵۹، فتح مناطق دهلاویه، ارتفاعات الله اکبر و تنگه چزابه در مرزهای ایران و عراق از دیگر اقدام های چمران است.

وی در ۳۱ خرداد سال ۱۳۶۰ یعنی ۴۳ سال پیش براثر اصابت ترکش گلوله خمپاره در جبهه دهلاویه به شهادت رسید. خدا بود و دیگر هیچ نبود، بینش و نیایش، انسان و الله، امام علی تجلی عدل خدا، کردستان، لبنان و «زیباترین سروده هستی»، مهم ترین آثار و نوشته های شهید مصطفی چمران است. او آدم بود و عاشق.

جلوه ای کرد رخت دید مَلَک عشق نداشت/ عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد

عقل می خواست کز آن شعله چراغ افروزد/ برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد

نظری خواست که بیند به جهان صورت خویش/خیمه در آب و گِل مزرعه ی آدم زد (حافظ)

۳۱ خرداد ۱۴۰۳