هنرهای عجیب و غریب

هنر دنیایی بی‌پایان است و ابعادی بی‌نهایت دارد. در این دنیای بی‌پایان هنرهایی وجود دارد که گاه نام آن هم به گوش ما ناآشنا است.

«واریخت سازی» یا «آنامورفیک»، «چاپ کلاقه‌ای» روی پارچه یا «باتیک»، طراحی «اسکراچ برد»، نقاشی با دود و نقاشی با نور پنج هنری است که در ادامه شرحی کوتاه از آن می‌آید؛

هنر واریخت یا هنر آنامورفیک که در اصل نوعی از نقاشی است، به معنای خلق تصاویر یا آثار هنری است که تنها از یک زاویه خاص یا با نگاه در آینه، به شکل اصلی خود دیده می‌شود و در زوایای دیگر، به صورت اشکال درهم و بی‌معنا یا دارای نوعی اعوجاج  به نظر می‌آید.

از این تکنیک که نیازمند درکی عمیق از شیوه کار آینه‌های گوناگون و قوانین بازتابش است، مدت‌های  زیادی است که استفاده می‌شود و معروف‌ترین نمونه آن، نقاشی «چشم لئوناردو» است که یک چشم خراشیده را نشان می‌دهد؛ اما اگر از زاویه درست به آن نگاه شود، می‌توان چشم اصلی را دید.

چاپ کَلاقه‌ای یا باتیک یکی از روش‌های چاپ بر پارچه‌ است که از زمان‌های قدیم در کشورهایی مانند ایران، اندونزی،تایلند،  سریلانکا و  هند کاربرد داشته‌است.

در چاپ کلاقه‌ای، با استفاده از موم و عملیات رنگرزی، کلیه طرح‌ها و رنگ‌ها به روی پارچه منتقل می‌شود. از موم در قسمت‌هایی از پارچه استفاده می‌کنند که قرار نیست رنگ به خود بگیرد. در اکتبر سال ۲۰۰۹، یونسکو هنر باتیک را به عنوان یک شاهکار میراث فرهنگی و ناملموس جهانی، به ثبت رساند.

«اسکراچ‌برد» شکلی از هنر است که  در آن از سطحی مُقوامانند، برای ایجاد تصاویر استفاده می‌شود. در واقع اسکراچ‌برد، هنر خراش دادن روی یک سطح سخت است. این سطح، معمولا شامل لایه‌ای نازک از گچ سفت می‌شود که با چسب مخصوصی درهم آمیخته و روی آن پرس شده است.

یک لایه نازک از مرکب مشکی، روی این ورقه گچی اضافه می‌شود تا سطح آن مشکی به نظر آید. هنرمندان اسکراچ‌برد، به وسیله یک ابزار نوک تیز روی این سطح را خراش می‌دهند. خراش‌ها، به صورت خطوطی سفید و با شکلی خاص که بستگی به نحوه خراش دارد، نمایان و به این ترتیب نتایج گرافیکی فوق‌العاده‌ای خلق می‌شود.

نقاشی با دود، شیوه‌ای نوین در نقاشی است که در آن با حرکت دادن دود شمع یا چراغ نفتی بر سطح کاغذ یا بوم، ابتدا نقشی خودزا و اتفاقی به وجود می‌آید و سپس نقاش به آن نقش، سامان می‌بخشد.

این روش که یکی از سبک‌های فراواقع‌گرایانه (سوررئالیستی) محسوب می‌شود، توسط ولفگانگ پالن، نقاش و مجسمه‌ساز جنبش فراواقع‌گرای  اهل اتریش ابداع شد.

نور همه چیز را با روح و سرزنده  نشان می‌دهد و رنگ همه چیز را زیباتر می‌کند. از اضافه شدن این دو به یکدیگر، ترکیب کاملی به دست می‌آید که تکنیک نقاشی با نور را خلق می‌کند.

نقاشی با نور یک تکنیک محبوب در عکاسی است که در آن هنرمند با در دست گرفتن یک منبع نوری، قسمتی از فیلم یا سنسور را نقاشی می‌کند. به عبارت دیگر، هنرمند با حرکت دادن یک منبع نور در مقابل دوربین، یک تصویر خلق می‌کند؛ اما تا زمانی که کارش تمام نشده است، نمی‌داند چه تصویری را خلق کرده است. بنابراین، آزمون و خطا یک عنصر دخیل در این تکنیک محسوب می‌شود. نقاشی با نور اواخر دهه ۱۹، توسط یک زوج فیزیک‎دان ابداع شد. این زوج فیزیک‌دان، برای بررسی نحوه حرکت موجودات، یک منبع نور را به  انسان‌ها  و حیوانات متصل کردند و از آن‌ها عکس گرفتند.

منبع روزنامه خراسان