در شرایط بحرانی، مثل روزهای جنگ یا ناامنی، نه بی‌خیالی مفید است، نه وحشت. اضطراب اگر به‌درستی مدیریت شود، می‌تواند ما را به سوی تصمیم‌گیری دقیق و آمادگی عملی سوق دهد

احساس ناامنی و خشم همچنان در وجود بسیاری می‌جوشد؛ خشمی که تا روزها به غمی عمیق و ته‌نشین شده تبدیل خواهد شد.

عبارت «زنان علیه زنان» دامنه‌ی وسیعی از بینش‌ها، نگرش‌ها و عقاید را در برمی‌گیرد و فقط محدود به حسادت‌ها و غیبت‌های زنانه نیست. کی باید برخیزیم از این آزمون تلخ زنده‌به‌گوریِ آرزو و عدالت؟

زن بودن گناه است، زنی زیبا بودن گناهی نابخشودنی و زنی شکوفا بودن یعنی زندگیِ آهویی میان گله‌ی گرگ‌ها، زندگیِ بنفشه‌ای در مرداب یا درنگ کبوتری در لانه‌ی عقاب‌ها.

انتخاب اغلب ما بستگی به این دارد که عضو کدام گروه هستیم، کدام شبکه‌ی خبری را طی چند سال اخیر دنبال کرده‌‌ایم و چه کسانی تحریک و تحقیرمان کرده‌اند. نه برآیند کتاب‌هایی که خوانده‌ایم یا تحقیقاتی که پیرامون مساله به شکل داده‌های آماری کسب کرده‌ایم.

چه گناهی بالاتر از اینکه به مارهای زندگی‌ات فرصت بدهی زخم‌های بیشتری به تو بزنند؟

هنگامی‌که افراد یک جامعه به بهانه‌های مختلف نسبت به‌هم بی‌اعتماد شوند، یا جایی که بتوان تفاوت‌های طبیعیِ بین اقشار، مشاغل، عقاید و اقوام را چنان عظیم جلوه داد که هیچ قرابت و محبتی را با هم احساس نکنند به حالت سلاح نهایی رسیده‌ایم.

اعضای جامعه درگیر افسردگی مدنی به زنی یا مردی شباهت دارند که در زندگی مشترک تحقیر می‌شود، کتک می‌خورد و و به کرات جفا می‌بیند و به او خیانت می‌شود اما نه زورش می‌رسد که همسرش را تغییر دهد

والدینی چنین بیمار فقط یک هدف دارند: فرزند من بهتر و باهوش‌تر از فرزند شماست. پس من برنده شده‌ام. آنها تحقیر کننده‌ی هر چیز معمولی هستند و نمی‌دانند فرزندانشان با احساس تنفر از «صرفا انسان بودن» بزرگ می‌شوند.

واقعا چه اتفاق دیگری باید بیافتد که طیفی متوجه شوند زورآزمایی مردم با مردم نتیجه‌ای جز تباهی جمعی در پی‌نخواهد داشت؟