آنهایی که زندگی کردن بلد نیستند، یا زندگی‌شان دزدیده شده، درباره زندگی زیاد می‌نویسند و نصیحت می‌کنند.

خرید مسکن، به معنای رونق تولید، ایجاد مشاغل مختلف، فروش محصولات کشاورزی، غذا، لباس، وسایل منزل، خدمات و حمل و نقل است و هزینه همه‌ی اینها را ایران دارد می‌پردازد. خلاصه‌اش این‌که ما کشورهای دیگر را با ثروت و هوش و تخصص خود آباد کرده‌ایم، و خودمان نشسته‌ایم و در خلوت دعا می‌کنیم و اشک می‌ریزیم.

مردان طی تاریخی بسیار طولانی در تمام جهان «مبنا»ی سیاست، قانون، تحقیق، اقتصاد و حتی هنر بوده‌اند. کلاویه‌های پیانو برای دستان یک مرد طراحی شده و از ۱۲ پیانیست مشهور فقط سه نفر زن بودند.

آدم زنده وکیل و وصی نمی‌خواهد. آدم زنده‌ی متفکر می‌داند چه نوع حکومتی می‌خواهد و اتحاد یعنی همین دانستن و  خرد جمعی

دو دسته سوگوار در این مملکت هست. آنها که خودشان را چنان کوچک و بی‌فایده می‌پندارند که جسارت تفکر و عمل را به کلی از دست داده‌اند و دسته دوم، که ژست روشنفکری‌شان چشم در می‌آورد.

برخی کانال‌های خبری، تصمیم مرادی را با  خودکشی «اشمول زیگلبویم» برای جلب توجه جهان به وضعیت یهودیان لهستان تحت آلمان نازی در میانه هولوکاست (۱۹۴۳) مقایسه کردند.

وقتی ناگهان خبر یک حمله‌ی انتحاری را می‌خوانیم (مانند آنچه دیروز در قلب استانبول اتفاق افتاد) یا از توحش در جنگ (وقایع هشت ماه گذشته شرق اروپا) می‌شنویم یا زمانی که انواع خشونت لجام گسیخته بشر علیه بشر را می‌بینیم و … متحیر می‌مانیم. چه چیزی ممکن است انسان‌ها را متقاعد به انجام چنین جنایاتی

این روزها در مواجهه با پرسش‌های اجتماعی کودکان باید چه واکنشی نشان بدهیم؟ آیا درست است که اخبار و فیلم‌ رخدادهای خشونت آمیز تحولات اجتماعی-سیاسی را در حضور کودکان بازگو یا تماشا کنیم؟   نکته قابل توجه این است که کودکان فاقد ایدئولوژی هستند‌. آنها نمی‌توانند دلایل رفتارها و تحرکات خشونت آمیز را درک کنند.

حق‌خواهی بدون خشونت یا ساتیاگراها (پیگیری حقیقت) در دنیا بارها جواب خودش را پس داده است. به عنوان مثال گاندی با همین جنبش مدنی موفق شد سلطه بریتانیا بر هندوستان را محدود کند.‌ البته باید اضافه کرد ملت‌ها هرگز نمی‌توانند از نسخه یکدیگر برای اموری مانند توسعه یا مبارزه استفاده کنند و باید به فراخور

سال‌ها پیش پارک فدک نارمک (در شرق پایتخت) آبشار مرکزی بسیار زیبایی داشت. عصر‌های گرم تابستان بچه‌ها گرداگردش دوچرخه‌بازی می‌کردند و آبشار، خنکای لطیف و فرح‌بخشش را به نسیم می‌بخشید تا برساند به حوالی تن‌های تشنه‌شان. پیرمردها و پیرزن‌ها اطراف میدان می‌نشستند و خیره به فراز و فرود قطرات نرم آب، بر موج خاطرات خود،