پس از کشیده‌شدن آتش جنگ غزه به دریای سرخ و حمله به یمن، این پرسش مطرح شد که آیا تشدید درگیری‌ها دو بازیگر اصلی تحولات منطقه یعنی ایران و ایالات متحده را دچار رویارویی مستقیم خواهد کرد؟

حکام سعودی محذورات پیش روی تهران و گرفتاری در چنبره بحران‌های متعدد را دلیل روی آوردن به تنش‌زدایی با ریاض می‌دانند و قصد دارند از این فرصت بیشتر برای امتیاز گرفتن استفاده کنند تا امتیاز دادن

دویدن دنبال ماشین یک بازیکن مشهور، بالا رفتن از تپه‌های هتل محل اقامتش، هُل دادن همدیگر برای لحظاتی نزدیک‌تر شدن به او چه معنایی برای این مردم دارد؟

چند ماه پیش بیشتر بحث‌ها روی ورود سرمایه‌ها و سرمایه‌گذاران سعودی به حوزه‌های اقتصادی ایران متمرکز بود.

از نگاه بسیاری از ناظران، سران عربستان اهدافی مشخص از تنش‌زدایی با تهران دارند در حالی که هنوز مشخص نیست ایران چه دستاورد عینی و بلندمدتی را از این روند دنبال می‌کند.

در مقایسه با ناهار نخستی که رئیسی میهمان سوری‌ها بود و متن این سفر خبرساز شد، ناهار یا روز دوم تحت تاثیر حواشی قرار گرفت.

برای عربستانی‌ها مطلوب‌ترین حالت تداوم وضعیت موجود است؛ یعنی برجام احیا نشود اما فشارها هم بر تهران به همین شکل ادامه یابد و همزمان ساختار بازرسی‌های آژانس برای جلوگیری از هسته‌ای شدن جمهوری اسلامی برقرار بماند و در عوض مسیرهای تنفس اقتصادی ایران از کشورهای عربی مانند عربستان و امارات و عراق بگذرد

توافق ایران و عربستان در پکن به این معنا است که ریاض از آن رویکرد حداکثری خود فاصله گرفته و ترجیح داد در شرایط کنونی، به همین موضوع احیای روابط دیپلماتیک رضایت دهد و مسائل و اختلاف‌های دیگر به آینده موکول شود.

شاید فوتبال راه نجات عربستان نباشد اما به نظر می‌رسد مُسهلی مقطعی برای انسداد سیاسی یا به عبارتی دیگر خشکی مزاج این کشور باشد تا برای مدتی تسکین‌آمیز ظاهر شود.

با توجه به اوضاع تحریمی که ایران با آن دست و پنجه نرم می‌کند، چین و عراق، دست ایران را زیر سنگ خود دیده و مواضع اخیر را اتخاذ کرده‌اند