سلطان عمان روز گذشته با دستار سفید پا به ایران گذاشت؛ شاید نشانه‌ای از این باشد که بن‌هیثم با دست پر به ایران آمده است

سرنوشت تحولات خاورمیانه و شریان حیاتی آن زیر تیغ افراط‌گرایان طالبان و عثمانی‌گرایان آنکارا قرار گرفته و انتظار می‌رود پس از به صدا درآمدن شیپور جنگ آب، تبعات سیاسی و امنیتی این تعارض خاورمیانه و کشور ما را با درگیری‌های متعددی مواجه سازد.

شمخانی که در ماه‌های اخیر نامش با مذاکرات موفق ایران و عربستان گره خورده بود، از دید برخی ناظران می‌توانست تبدیل به گزینه‌ای برای ورود به پرونده هسته‌ای شود اما سرنوشت او در «شعام» به شکل دیگری رقم خورد.

مناظره‌ها علاوه بر این که نام افرادی مانند غنی نژاد را بر زبان‌ انداخت باعث طرح این پرسش شد که لیبرالیسم چیست و چه می‌گوید؟ مخصوصا در زمانی که گفته می‌شود در این کشور لیبرالیست‌ها بانی وضعیت موجودند.

از دید برخی ناظران، یکی از دلایل تمرکز طالبان برای ذخیره آب و خودداری از تحویل حق‌آبه ایران افزایش نیاز به آب برای آبیاری مزارع خشخاش است.

نگاهی به نوع اطلاع‌رسانی رسانه‌های رسمی داخلی و فارسی‌زبان‌های خارجی در این زمینه حاکی از دوقطبی کاملی است که در پرونده‌های امنیتی اینچنینی شکل می‌گیرد

با وجود اینکه گفته می‌شود قلیچ‌دار اوغلو به سمت غرب یعنی گسترش روابط با ناتو گام برخواهد داشت اما این به معنای سرشاخ شدن با ایران نیست

با وجود این که بازار کساد برجامی باعث شده معدود اخبار و تحلیل‌های مربوط به توافق به چشم آید اما به چند علت سرنوشت توافق هسته‌ای از دایره اهمیت در سیاست خارجی تهران خارج نشده است

نگاهی به تقابل شکل‌گرفته درباره خالص‌سازی یادآور جنگ‌واژه‌هایی است که دو طرف طی سال‌های اخیر علیه یکدیگر به کار برده‌اند و برخی از آن‌ها از جمله «دولت چهار درصدی‌ها»، «حمله گازانبری»، «دیوارکشی در خیابان»، «حقوق‌های نجومی»، «املاک نجومی» و ... هنوز در منازعات به اقتضای مسائل و وقایع سیاسی تکرار می‌شود.

به رغم جمع شدن احتمالی این ماجرا در روزهای آینده، برای بسیاری افشاگری‌های مربوط به رانت خودرویی به مثابه یک گریپاژ سیاسی در دستگاه‌های حاکمیتی و رابطه میان آن‌ها با مردم آثار خود را برجای خواهد گذاشت.