کافی است بگویی غزه تا ببینی خیلی‌ها آلرژیک چه واکنش تقابلی نشان می دهند. به سرعت به عنوان یک واکنش دفاعی و ناخودآگاه توجه شما را به بدبختی‌های مردم در کشور خودمان معطوف می کنند

در شرایط بحرانی، مثل روزهای جنگ یا ناامنی، نه بی‌خیالی مفید است، نه وحشت. اضطراب اگر به‌درستی مدیریت شود، می‌تواند ما را به سوی تصمیم‌گیری دقیق و آمادگی عملی سوق دهد

.در جنگ امروزین، خلاف نبرد با عراق، نقش رسانه ها و عملیات رسانه ای فوق العاده مهم است. گاه به جای جنگ واقعی، نبرد رسانه ای سخن اول را می زند و سرنوشت جنگ را تعیین می کند.

«پارک=پنچری»‌هایی که به وفور در کوچه و خیابان ها می بینیم نمونه بارزی از تهدید و خشونت است و در مواقع زیادی باعث بروز اختلاف و درگیری می شود. بنابراین بیاییم فارغ از هر گونه عوامل بازدارنده، کمی گذشت کنیم و در حق یکدیگر مهربان باشیم. فاصله محل کار تا منزل هر روز با نوشته

آقای افشاگر خیلی راحت نتیجه گیری کرده که بانک مرکزی باید پاسخ دهد ۶۱.۵ تن باقی مانده الان کجاست؟

آزاد نشدن سمیر قنطار علت وعده دادن نصرالله به لبنانی ها مبنی بر اسیر گرفتن نظامیان رژیم شد. تحقق این وعده موجب آغاز جنگ سی و سه روزه علیه لبنان در سه سال بعد یعنی تابستان ۱۳۸۵ بود.

این روزها زندگی برای آدم‌های زیادی در این سرزمین دارد به سرعت از «داشتن» و «بودن» تهی می‌شود. با هر نوسان دلار -که برخی مسئولان جوری از آن حرف می‌زنند انگار که امری بدیهی و طبیعی است- نبض زندگی عده‌ی زیادی از مردم به شماره می‌افتد.

کسی سوال نکرد که چرا وقتی خشونت علیه زنان رسانه‌ای می شود، متوجه آن می‌شویم؟

به نظر می‌رسد همانند دوتوکویل باید از جباریت اکثریت حاکم بر جامعه آمریکایی ترسید زیرا نتیجه اکثریت آرایشان جهانی را تهدید می‌کند!

در حالی که قشر نویسنده برای خلق یک اثر هنری سالها استخوان خرد می‌کند؛ یک مغز فندقی مجازی پیدا می‌شود تا داستان مضحک متعفن بی‌ارزشی را در چند دقیقه به خورد هزاران نفر بدهد و پولش را به جیب بزند. چرا نزند؟ پوپولیسم در تار و پودمان رخنه کرده است.