دلسوز کسی باش که دلسوز خود باشد!

یکی از چیزهایی که خیلی دیر یاد گرفتم دلسوزی نکردن برای آدم‌هایی است که خودشان دلسوز خودشان نیستند. خودشان ارزشی برای زندگی‌شان قائل نیستند و دنبال کسی می‌گردند که بیاید و با شعبده‌ای نجات‌شان بدهد. بیاید نقش مادر و معلم و پیر و نمی‌دانم چه را برایشان بازی کند تا آنها بتوانند با خیال راحت به زندگی نامسئولانه شان ادامه بدهند.

حالا چرا من در چنین دامی می‌افتادم؟ سوالی است که جواب مفصلی دارد. بعضی از ما یاد گرفته‌ایم مدام خودمان را نادیده بگیریم و نیازهای دیگران را در اولویت قرار بدهیم. خصوصا بچه‌های اول خانواده معمولا تشویق می‌شوند کوتاه بیایند. اسباب‌بازی‌شان را ببخشند، خوشحالی‌شان را قورت بدهند تا خواهر یا برادر کوچکتر غمگین نشود، حتی اندوه‌شان را ابراز نکنند چون حالا وقتش نیست و آنها بزرگ‌ترند! حتی در سه سالگی هم بزرگترند و باید خردمندانه رفتار کنند. باید خواسته‌ها و عواطف‌شأن را سرکوب کنند تا امورات بقیه بچرخد.

در برخی فرهنگ‌ها یا خرده فرهنگ‌ها نیز ارزش زیادی به فداکاری می‌دهند. انگار مراقبت از همه مهم است جز مراقبت از خود‌مان. انگار روزی که شروع کنی به مراقبت از خودت، یک آدم خودخواهِ نامهربان ارزیابی می‌شوی. روزی که تو هم حقوق طبیعی‌ات را بخواهی، نه بگویی، چیزی را که به ضررت است رد کنی، اولین نفر خودت جلو خودت ایستاده‌ای و از هراس قضاوت شدن قدم از قدم برنمی‌داری. در حالیکه وظیفه‌ی اصلی هر کدام از ما در درجه اول مراقبت از خودمان است.

باید یاد بگیریم در کنار کودکِ درون‌ یک والد بالغِ درون هم بسازیم؛ والدی که شاید در کودکی از مراقبت و توجه‌اش محروم بوده‌ایم اما حالا چه؟ حالا دست کم خودمان را داریم.

رضایت و احترام اکثر آدم‌ها (اگر نگویم همه) فقط تا زمانی که داریم خدمات مطلوب‌شان را ارائه می‌دهیم ادامه دارد. پس اگر واقعا مهربانید اول با خودتان مهربان باشید و خودتان را در شرایطی که معقول و مطلوب و شفاف نیست قرار ندهید.

اگر احساس منجی بودن به‌تان دست داد اول برگردید و دست خودتان را بگیرید. اول حالِ خودتان را خوب کنید و حالِ خوبتان را به خدمتگزاری بی‌جیره و مواجب دیگران گره نزنید.

توقعات دیگران ته ندارد، اما ته ظرف زندگی و زمانِ همه‌ی ما مرگ نشسته و مدام حفره‌ی بزرگتری حفاری می‌کند. چکه‌چکه داریم تمام می‌شویم. هیچ عذاب وجدانی بابت حذف آدم‌های سوء استفاده‌گر، آدم‌های بی‌هدف، مظلوم‌نما و گُم و گیج از زندگی‌تان نداشته باشید. همین!