«لودویگ فن میزس» اقتصاددان و اندیشمند مکتب اتریش در اثر معروفش «لیبرالیسم» می‌نویسد: یک اقلیت حتی اگر نیروهای زبده‌تر و نیرومند‌تر داشته باشد بعید است در بلندمدت بتواند خود را برابر اکثریت حفظ کند. اکثریت را فقط با اسلحه فکری می‌توان به دست آورد نه زور.   این عبارت سال‌ها خلاصه‌ی رخداد‌های ایران بوده است.

مرد جوانی که برای اهداء کلیه به پزشک مراجعه کرده بود تعریف می‌کرد که سال‌ها یک تنه نان‌آور خانواده‌ای پرجمعیت بوده‌ است. مشاغل خوب و پر‌درآمدی داشته اما حالا نه خانه‌ای دارد و نه پس‌اندازی. قوانین نانوشته‌‌ی خانوادگی او را واداشته تا هزینه‌ی افرادی را بپردازد که به ندرت بر سر شغل و کار خود

معاون وزارت ورزش و جوانان اظهار داشته استان‌های سمنان، البرز و تهران در رتبه اول تا سوم طلاق قرار دارند. همین خبر بهانه‌ای شد برای بیان چند نکته کوتاه در مواجهه با بانویی که طلاق گرفته است.   اول: آمار طلاق یک آمار صرفا منفی نیست. شبیه آمار کشته‌شدگان در جنگ و تصادف و کرونا

اول– تولید محتوای مجازی خوب و کمک‌کننده است، اما اصل آموزش در تعامل با دانش‌آموز اتفاق می‌افتد. در آموزش مجازی روشی اتخاذ کنیم که تدریس با پرسش و پاسخ و مشارکت پیش برود.   دوم-همیشه خوب است که از دانش و تجربه سایر همکاران استفاده کنیم. اما ارسال افراطی کلیپ‌هایی که خودمان تهیه نکرده‌ایم شایسته

متاسفانه تصور نمی‌کنم مجلس منتظر بررسی واقعی وزیران پیشنهادی باشد؛ نمایندگانی که اغلب با نظارت استصوابی و حداقل آرا آمده‌اند، حالا به جای منافع ملی دنبال بده بستان‌های سیاسی هستند.   از دیگر سو به هم‌زمانی پیک کرونا با رای اعتماد به وزیران بدبینم. آیا اگر ایام انتخابات بود، باز هم شاهد پیک کرونا و

بیل گیتس و همسرش میلیندا بعد از ۲۷ سال زندگی مشترک از هم جدا شدند. گفتند سه فرزند فوق‌العاده بزرگ کرده‌اند اما دیگر باعث شادی و رشد هم نمی‌شوند. از یک منظر، این یعنی نهایت احترام به حقوق انسانی و کمال فردی در یک جامعه.   بیل گیتس به عنوان یک مرد در شرایطی طلاق

بعد از گذشت قرن‌ها از آغاز تمدن بشر، به نظر می‌رسد هنوز بدن زنانه در مالکیت مردان است. بدن زنانه برخلاف بدن مردانه بیشتر ابژه‌ای جنسی است و نه جسمی حامل ارزش‌های یک انسان.   هنوز زنان باید بنشینند تا انجمن‌های مردانه، سیاست‌مدارها، تبلیغات‌چی‌ها، کارگردان‌ها و حکومت‌ها تعیین کنند چه بپوشند و تا چه اندازه

فریاد‌های این زن که «چرا آتش می‌زنی، تو که خاکتو نبردن، آبتو نبردن، ما مسالمت‌آمیزیم» جانم را می‌خراشد، مگر این زنان و مردان چه خواسته‌اند؟ گاو‌میش‌ها و دام‌ها و زمین‌های کشاورزی تنها دارایی این مردم است. برایشان خانه و خیابان ساخته‌اید؟ برایشان پارک و فرهنگسرا مهیا کرده‌اید؟ آب سالم و بهداشت عمومی و هوای پاکیزه

سال ۸۳ معلم تازه‌کاری بودم با یک نوزاد چهارماهه که باید طبق نظام تقسیم‌بندی آموزش و پرورش، چند‌سالی را در روستا‌ها درس می‌دادم.   مینی‌بوس مدرسه یک ماشین قراضه بود که شش صبح ما معلم‌ها را مثل روزمزدهای سر چهار‌راه بار می‌زد تا ساعت هشت درِ مدرسه خالی کند‌. می‌گویم بار می‌زد چون واقعا همین

خبر مرگ «آزاده نامداری» در حالی در صدر اخبار قرار گرفته که زندگی حرفه‌ای نابود شده‌‌ی او به عنوان یک زن، دغدغه‌ی کمتر کسی بود.   نامداری کار خود را از شبکه‌ی زاگرس کرمانشاه شروع کرد. در فاصله سالهای ۸۴ تا ۸۸ مجری برنامه‌ی تازه‌ها بود و بعد غیرمنتظره‌ را در شبکه دو اجرا کرد.