ما آلزایمر نداریم. ما به قلم‌های خودخواهِ خشنی که نان‌‌‌شان وامدار سکوت است، اعتبار نخواهیم داد. ما خشونت سکوتِ آنها که باید می‌گفتند، باید می‌نوشتند و دین‌شان را به شهرت ادا می‌کردند، فراموش نخواهیم کرد.

مجموعه وزارت بهداشت ایراد دارد؟ بله مثل آموزش و پروزش، مثل بورس، مثل اقتصاد بیمار، مثل ساختمان‌ها و راه‌ها و جاده‌ها و هواپیما‌ها و هزار چیز دیگر در این مملکت. راهش هر چه باشد، سیلی زدن به صورت هموطن‌مان نیست.

ما معادل ویلا‌، ماشین، مدرک تحصیلی، شغل، ظاهر، فرزندان، ازدواج یا ایل و تبارمان نیستیم. خود، چیزی درون ماست که می‌تواند از کارش اخراج شود، بی‌خانمان شود، عزیزانش بمیرند، در وطنش چون بیگانگان اسیر شود یا از وطنش چون آوارگان و جنگ‌زدگان بگریزد؛ اما شخصیتش را از دست ندهد. اما سر پا بایستد. اما رنج‌هایش را در آغوش بکشد. چرا که این رنج‌ها متعلق به این هسته‌ی قدرتمند است.

یکی دلش با حرف‌های عاشقانه و قربان صدقه به دست می‌آید. یکی مثل لاک‌پشتی بی‌آزار دارد از کنج دنجش لذت می‌برد و دوست ندارد مدام در لاکش را بکوبید اما دیگری نیاز دارد مثل یک اسب عربی مدام توی کوه و دشت و سفر باشد، مدام در کشف و تجربه‌های تازه، نمی‌شود دست و پایش را زنجیر کرد و توقع داشت خشنود باشد.

آن روز فروغ پس از مجادله با گلستان در حالی که یک مشت قرص خورده با حالتی عصبی و ناهُشیار سوار آن خودرو می‌شود و با سرعت رانندگی می‌کند

در جنگ، در افول اقتصادی، در فقر و در دیکتاتوری‌های عقیده، همیشه اولین جایی که آسیب می‌بیند هنر است

دنیا مملو از اطلاعات و اتفاقات مبهمی است که لازم است توسط بشر تفسیر شوند. اما چالش اینجاست که تفسیر از جنس طرحواره‌ها همیشه سطحی، سریع و ناخودآگاه است

جهان چیزی نیست جز مفاهیمی که در کلمات جاری می‌شوند. ما حتی خویش را در آیینه کلام دیگری می‌شناسیم.

نمی‌توانند کنکور را بردارند؛ چون در این مملکت فقط برای سه،چهار رشته، شغل و آینده‌ی روشن وجود دارد و همه فارغ از میزان علاقه و استعدادشان، می‌کوشند وارد این رشته‌ها شوند.

نمایشگاه کتاب امسال دیگر همایشی برای انبساط اندیشه و آگاهی، جستجوی کتاب یا حتی دیدار با نویسندگان شاخص نیست