پس از کشیده‌شدن آتش جنگ غزه به دریای سرخ و حمله به یمن، این پرسش مطرح شد که آیا تشدید درگیری‌ها دو بازیگر اصلی تحولات منطقه یعنی ایران و ایالات متحده را دچار رویارویی مستقیم خواهد کرد؟

از دید طیفی از ناظران هر چند داعش مسئولیت این حوادث را برعهده گرفته و نحوه عملیات تروریستی مطابقت زیادی با اقدامات مسبوق به سابقه تروریست‌های تکفیری دارد اما نمی‌توان نقش اسرائیلی‌ها را نادیده گرفت.

مطابق عقاید دینی و تاریخی صهیونیست ها ، «اورشلیم در فلسطین سرزمین موعود یهودیان است و خداوند این سرزمین و پیرامون آن را (باریکه غزه و کرانه ی باختری و مزارع شبعا و بلندی های جولان) که بخشی از آن است به قوم برگزیده ی خود بخشیده است!»

فرانس پرس مدعی شده ایران برنامه هسته‌ای خود را توسعه و همکاری با آژانس را کاهش داده اما قدرت‌های غربی پس از درگرفتن جنگ غزه از ترس تشدید تنش‌های خاورمیانه، تمایلی به سختگیری در قبال تهران ندارند

حمله به ممنوعه‌ترین اهداف یعنی بیمارستان‌ها و مدارس که باعث شده شمار قربانیان جنگ در غزه به عدد 13 هزار نفر نزدیک شود در حالی است که کشورهای غربی یکصدا روی موضوع اداره این ناحیه در شرایط بعد از جنگ متمرکز شده‌اند.

بیانیه جامعه پزشکان اسرائیلی شگفتی بسیاری را برانگیخته که در آن بمباران بیمارستان‌های غزه مورد تشویق قرار گرفته است

پرسشی که مطرح است اینکه آیا سران صهیونیستی متوجه عواقب رفتار ضدانسانی و به عبارتی قضاوت تاریخ و افکار عمومی نیستند؟

معادلات میدانی روزهای اخیر حکایت از آن دارد که اسرائیل اکنون به‌جای حمله زمینی یکپارچه به دنبال گسترش نفوذ و پیشروی تدریجی در باریکه غزه است و بر این اساس، حملات هوایی، موشکی و همچنین دریایی خود را تنظیم می‌کند.

نگاهی به تاریخ جنگ‌های رژیم صهیونیستی با اعراب نشان می‌دهد که این رژِیم به واسطه اینکه افکارعمومی متزلزل و یک ملت ساختگی پشت سر آن قرار دارد از اراده لازم برای پیگیری یک جنگ بلندمدت برخوردار نیست

این خشونت، پیش و بیش از آن که مبتنی بر ملاحظات نظامی و امنیتی باشد مبتنی بر تصویر و تصوری است که در تفسیرهای تورات تحریف شده از «دیگری» ترسیم شده است.