شمخانی که در ماه‌های اخیر نامش با مذاکرات موفق ایران و عربستان گره خورده بود، از دید برخی ناظران می‌توانست تبدیل به گزینه‌ای برای ورود به پرونده هسته‌ای شود اما سرنوشت او در «شعام» به شکل دیگری رقم خورد.

با وجود اینکه گفته می‌شود قلیچ‌دار اوغلو به سمت غرب یعنی گسترش روابط با ناتو گام برخواهد داشت اما این به معنای سرشاخ شدن با ایران نیست

با وجود این که بازار کساد برجامی باعث شده معدود اخبار و تحلیل‌های مربوط به توافق به چشم آید اما به چند علت سرنوشت توافق هسته‌ای از دایره اهمیت در سیاست خارجی تهران خارج نشده است

در مقایسه با ناهار نخستی که رئیسی میهمان سوری‌ها بود و متن این سفر خبرساز شد، ناهار یا روز دوم تحت تاثیر حواشی قرار گرفت.

عراق پارسال 19.2 درصد از مجموع صادرات ایران را به خود اختصاص داده و با 10 میلیارد و 237 میلیون دلار دومین مقصد صادراتی بعد از چین بوده است. چینی‌ها پارسال نزدیک به 14.5 میلیارد دلار واردات از ایران داشتند.

صرف‌نظر از آینده امپراتوری دلار، گذار نظام بین‌الملل به سوی ساختار جدید امری است که مورد اتفاق همگان است

تشدید تنش میان تهران و باکو همزمان شده با حملات مکرر اسرائیل به سوریه طی روزهای گذشته که بنابر اعلام رسمی منجر به «شهادت دومین مدافع حرم در جریان حمله اسرائیل به حومه دمشق» شد

بسیاری می‌گویند روس‌ها به محض خروج از باتلاق جنگ اوکراین و تنش‌زدایی با غربی‌ها باز هم به ایران پشت خواهند کرد و به جای «سالاد روسی»، «رولت روسی»* نصیب ایران خواهد شد.

برای عربستانی‌ها مطلوب‌ترین حالت تداوم وضعیت موجود است؛ یعنی برجام احیا نشود اما فشارها هم بر تهران به همین شکل ادامه یابد و همزمان ساختار بازرسی‌های آژانس برای جلوگیری از هسته‌ای شدن جمهوری اسلامی برقرار بماند و در عوض مسیرهای تنفس اقتصادی ایران از کشورهای عربی مانند عربستان و امارات و عراق بگذرد

آنچه در وهله نخست اهمیت دارد مهار «انتظارات تورمی» است یعنی مفهومی که باعث می‌شود از واردکننده و بنگاه‌های تولیدی تا واحدهای خدماتی و مصرف‌کننده و ... چشم‌اندازی از تورم را برای یک بازه زمانی مشخص مثلا یک ساله تعریف کرده و برای فعالیت‌های اقتصادی خود برنامه‌ریزی کنند.