با هم (با انسان) عهد بستیم که بر سر پیمان خود یعنی مختار و آزاد بودن و شاد زیستن بمانیم؛ شادیِ درون. من از آن زمان بر سرِ پیمان بوده ام.

ما معادل ویلا‌، ماشین، مدرک تحصیلی، شغل، ظاهر، فرزندان، ازدواج یا ایل و تبارمان نیستیم. خود، چیزی درون ماست که می‌تواند از کارش اخراج شود، بی‌خانمان شود، عزیزانش بمیرند، در وطنش چون بیگانگان اسیر شود یا از وطنش چون آوارگان و جنگ‌زدگان بگریزد؛ اما شخصیتش را از دست ندهد. اما سر پا بایستد. اما رنج‌هایش را در آغوش بکشد. چرا که این رنج‌ها متعلق به این هسته‌ی قدرتمند است.

در کل چنین می نماید که گویی عقل، قوه ای است که فقط در مورد انسان های معمولی فعال است ولی وقتی نوبت به آن شاخه ای از موجودات می رسد که به «دیپلمات» شهرت دارند پاک غیب اش می زند!

مفتش بزرگ، تاب آزادی ندارد و از اضطرابی که ملازم آزادی است می گریزد و فضای به ظاهر امن یک ایدیولوژی و جهان بینی جزمی را بر هوای تازه ی جهان آزاد ترجیح می دهد

چه گناهی بالاتر از اینکه به مارهای زندگی‌ات فرصت بدهی زخم‌های بیشتری به تو بزنند؟

دنیا مملو از اطلاعات و اتفاقات مبهمی است که لازم است توسط بشر تفسیر شوند. اما چالش اینجاست که تفسیر از جنس طرحواره‌ها همیشه سطحی، سریع و ناخودآگاه است

تنظیم اقتصاد جامعه وظیفه حکومت است و نهج البلاغه، حاکم اسلامی را مسوول فقر و گرسنگی هر انسانی ولو در دورترین نقاط قلمرواش می داند

هنگامی‌که افراد یک جامعه به بهانه‌های مختلف نسبت به‌هم بی‌اعتماد شوند، یا جایی که بتوان تفاوت‌های طبیعیِ بین اقشار، مشاغل، عقاید و اقوام را چنان عظیم جلوه داد که هیچ قرابت و محبتی را با هم احساس نکنند به حالت سلاح نهایی رسیده‌ایم.

دو تن از مدیران فرهنگی و اجتماعی شهرداری به همراه تعداد زیادی عوامل اجرایی این نهاد با در دست داشتن حکم پلمب ساختمان اقدام به تغییر قفل‌ها و بیرون کردن عوامل اجرایی خانه اندیشمندان علوم انسانی کردند

علت برخی اظهارات سیاسیون را می‌توان در یک کلمه ساده و عامیانه جست‌وجو کرد که به راحتی اوضاع آنان را توصیف کند: «شکم سیری»