پدیده «آشنا داری؟» حالا به یک رویه در جامعه ایران تبدیل شده است؛ جامعه‌ای که خود را وارث تمدن چند هزار ساله می‌داند.

 پس از سه سال و چند ماه مبارزه جانفرسا با کرونا و مطالبه‌گری قانونی در خصوص مطالبات توسط کادر سلامت و به‌خصوص تلاش برای برقراری فوق‌العاده خاص ، نتیجه‌ای به معنی واقعی کلمه «هیچ» عایدشان شد.

چند روز پیش رئیس دانشگاه تهران در نشستی اظهار داشت ایران در صدر کشورهایی است که دانشجویانش به کشورهای جهان اول سفر می‌کنند.

والدینی چنین بیمار فقط یک هدف دارند: فرزند من بهتر و باهوش‌تر از فرزند شماست. پس من برنده شده‌ام. آنها تحقیر کننده‌ی هر چیز معمولی هستند و نمی‌دانند فرزندانشان با احساس تنفر از «صرفا انسان بودن» بزرگ می‌شوند.

کسی به این پرسش پاسخ نمی‌دهد که جداسازی فضای از پیش جدا شده میان بانوان و آقایان در مترو، کدام مطالبه عمومی را برآورده می‌کند و این دیوارهای گلدار، چرا به سهم پیشین بانوان از فضای مترو تجاوز کرده است.

قرار است با هدف کاهش زیان کسب‌وکارها از محدودیت‌های اینترنتی، دسترسی مشروط برخی گروه‌ها به اینترنت آزاد و بدون فیلتر فراهم شود

اجبار جواب نمی دهد و چاره ی کار دگرگونی ساختاری فرهنگ ، آموزش ، سیاست، اقتصاد جامعه و حوزه ی قدرت است.

اجازه بدهید بازی‌کنند، اجازه بدهید دعوا کنند، اجازه بدهید مسوولیت انتخاب‌هایشان را به عهده بگیرند. اجازه بدهید گاهی غصه بخورند، گاهی چیزی را نداشته باشند، اینها واقعیت‌های زندگی است.

کشمکش‌ها بر سر شهادت جوان سبزواری در حالی است که پیش از آن، موضوع شهادت آیت الله «عباسعلی سلیمانی» نیز مورد توجه بسیاری قرار گرفته بود

شاید اولین چیزی که با شنیدن وضعیت کنترل شهروندان چینی از سوی دولت این کشور به ذهن افراد برسد داستان کتاب «۱۹۸۴» اثر مشهور «جورج اورول» باشد