این روزها زندگی برای آدم‌های زیادی در این سرزمین دارد به سرعت از «داشتن» و «بودن» تهی می‌شود. با هر نوسان دلار -که برخی مسئولان جوری از آن حرف می‌زنند انگار که امری بدیهی و طبیعی است- نبض زندگی عده‌ی زیادی از مردم به شماره می‌افتد.

حالا پدربزرگ دیگر همان پدری نیست که اگر می‌فهمید دخترانش سودای ساز دارند خون به پا می‌کرد. ما عوض شده‌ایم. ما دختران سال‌های زندگی حرام! بازی را عوض کرده‌ایم؛ ما که روزی عصیانگرهایی لرزان بودیم.

در این شرایط که اوضاع‌مان را از هر طرف نگاه کنید زار و نزار است، دغدغه یک عده شده است تاسیس «کلینیک ترک بی‌حجابی» و همین عنوان به خودی خود اسباب تمسخر است.

در حالی که قشر نویسنده برای خلق یک اثر هنری سالها استخوان خرد می‌کند؛ یک مغز فندقی مجازی پیدا می‌شود تا داستان مضحک متعفن بی‌ارزشی را در چند دقیقه به خورد هزاران نفر بدهد و پولش را به جیب بزند. چرا نزند؟ پوپولیسم در تار و پودمان رخنه کرده است.

ما می‌دانیم فرآیند آموزش در کشور ما برای خلاف شعارها و قوانین رایگان نیست. حداقل برای خرید لباس و کیف و کفش و لوازم‌التحریر و کتاب و اینترنت باید هزینه کرد. اگر والدین نتوانند این هزینه‌ها را بپردازند شما به عنوان مدیر مدرسه چه می‌کنید؟

اما به طرز شگفت‌انگیزی چاپ «همسایه‌ها» پس از انقلاب اسلامی هم ممنوع شد و هیچ‌گاه اجازه‌ی انتشار نیافت. با این حال این کتاب یکی از پر تیراژترین رمان‌های زبان فارسی است.

آمار قبولی به شکل تصنعی بالا نگاه داشته می‌شود. دل مدیران، معلمان، والدین و شاگردان خوش می‌ماند که همه چیز مرتب است. پس هیچ‌کس دنبال پیدا کردن مشکل و یافتن راه حل نمی‌رود؛ تا اینکه امتحانات نهایی می‌شوند. سیلی محکمی که خواب از چشم همه می‌پراند.

باید یاد بگیریم در کنار کودکِ درون‌ یک والد بالغِ درون هم بسازیم؛ والدی که شاید در کودکی از مراقبت و توجه‌اش محروم بوده‌ایم اما حالا چه؟ حالا دست کم خودمان را داریم.

«تفسیرها» بستر زایش و تولید «گفتمان‌ها» هستند و به عنوان یک ژانر روزنامه‌نگاری در خدمت «گفتگوی سیال» عمل می‌کنند

در روزهایی که گذشت بسیاری از خسارت حضور پوششی‌ها در انتخابات گفتند و نوشتند