در حالی که پس از حمله انتقامی اواخر فروردین ماه ایران به اراضی اشغالی با ده‌ها موشک و پهپاد، به نظر می‌رسید توازن نظامی-امنیتی تازه در منطقه تنظیم و از دید برخی ناظران منجر به افزایش پرستیژ تهران شده، اکنون فقدان رئیس جمهور و نیز رئیس دستگاه دیپلماسی تا حدودی تلطیف فضای نگرش به مسائل ایران را در جهان به دنبال داشته است.

در ارتباط با اظهارات جنجالی کمال خرازی و نیز برداشت‌ها از آن به عنوان سیگنال مذاکراتی، تحلیل‌های گوناگونی طی روزهای گذشته مطرح شد

با وجود اختصاص بودجه‌های بودجه‌های دولتی برای فقرزدایی و اقداماتی مانند اعطای یارانه‌های مستقیم و غیرمستقیم، حتی رشد اقتصادی نیز در برخی مقاطع نتوانسته در این زمینه چندان کارساز باشد.

روحانی در نامه سرگشاده خود چهار عنوان «ادعای اهانت به قوه قضائیه و شورای نگهبان، ادعای عدم بینش سیاسی، ادعای عدم التزام به قانون اساسی و ادعای تعرض به اعتقادات اصیل دینی» را دلایل رد صلاحیتش از سوی شورای نگهبان اعلام داشته است.

بخش زیادی از فضای تنش میان ایران و اعراب در تمام سال های بعد از انقلاب بیشتر از آنکه ریشه­ های «درون­زا» داشته باشد، «برون­زا» بوده است. درست است که بالاخره ایرانیان با اعراب تضادهای تاریخی داشته ­اند و یا به جهت مذهبی وجود تفاوت ها غیرقابل کتمان است اما این تضادها در همه قرن های اخیر وجود داشته منتها تا به این حد عامل تنش نبوده است

برداشت‌های مثبت از سفر تازه گروسی به تهران در حالی است که مدیرکل آژانس چندی پیش در مصاحبه با «صدای آلمان» مدعی شده بود: ایران با در اختیار داشتن اورانیوم غنی‌شده کافی «چند هفته و نه چند ماه» برای ساختن یک بمب اتمی فاصله دارد.

به گفته مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هرچند غنی‌سازی اورانیوم در سطوح نزدیک به درجه تسلیحات باعث نگرانی است، اما نمی‌توان به این نتیجه مستقیم رسید که ایران اکنون سلاح هسته‌ای دارد.

بعد از این وقایع بود که وزیر امور خارجه آمریکا اعلام کرد دخالتی در حمله به ایران نداشته است؛ بازیگری که ساعاتی قبل از برخاستن ریزپرنده‌ها در اصفهان، باز هم تمام قد پشت اسرائیل قرار گرفت تا در شورای امنیت پذیرش فلسطین به عنو عضو عادی سازمان ملل باز هم به نتیجه‌ای نرسد.

رهگیری پرتابه‌های ایرانی در عملیات اخیر با همکاری شرکای غربی و منطقه‌ای اسرائیل صورت گرفت و مشخص نیست در ادامه ماجراجویی‌های نتانیاهو این وضعیت حتما تداوم یابد

کشورهایی که خواسته یا ناخواسته در این منازعه درگیر شدند، تصویری از ماکت یک جنگ جهانی را پس از حدود هفت دهه شکل دادند