گروهی بازگشت گشت‌های ارشاد آن هم با نقش‌آفرینی و ترغیب دولت را غیرمنتظره قلمداد کرده‌اند حال آن که از مدت‌ها پیش نشانه‌های آن آشکار بود

پیش از این و در دوره دولت قبلی لایحه ای تدوین شده بود که 10 نقطه تهران را برای تجمعات قانونی مد نظر قرار می‌گرفت؛ تصمیمی که دیوان عدالت اداری در مهرماه 1398  آن را ابطال کرد.

همانند غائله مسمومیت‌های مدارس، طیفی مرگ‌های الکلی را سازمان‌یافته خوانده و حتی سناریوهایی مبنی بر عمدی بودن آن مطرح کرده‌اند؛ سناریوهایی که البته شبکه‌هایی مانند ایران‌اینترنشنال هم زیر بار ریسک طرح آن نرفتند.

وقایع امروز فرانسه از جهاتی به رخدادهای سال گذشته ایران شباهت دارد. نحوه درگذشت «مهسا امینی» که جرقه ناآرامی‌ها در ایران را روشن کرد، نشانه رفتن انگشت اتهام تشدید آشوب به سوی شبکه‌های اجتماعی، کشیده شدن اعتراض به آشوب و خشونت و...؛ به همین خاطر تحولات فرانسه به طور ویژه مورد توجه ایرانی‌ها قرار گرفت.

علت برخی اظهارات سیاسیون را می‌توان در یک کلمه ساده و عامیانه جست‌وجو کرد که به راحتی اوضاع آنان را توصیف کند: «شکم سیری»

بسیاری اصرار دارند تنها راه با حجاب کردن بی‌حجابان، استفاده از ظرفیت‌های قانونی است

مناظره‌ها علاوه بر این که نام افرادی مانند غنی نژاد را بر زبان‌ انداخت باعث طرح این پرسش شد که لیبرالیسم چیست و چه می‌گوید؟ مخصوصا در زمانی که گفته می‌شود در این کشور لیبرالیست‌ها بانی وضعیت موجودند.

آنان حق دارند با همه‌ی نشریات، شبکه‌های متنوع خبری و تلویزیونی و رادیویی، نیز در فضای مجازی با هدف نجات کشور یا توسعه‌ی آن، گفت وگو و انتقاد کنند و با کِلکِ زبان بُریده‌شان در صفحه‌های توییتری خود، بنویسند و تمام مقام‌ها را مورد نوازش قرار دهند! بی آن که نیروهای نظامی و امنیتی متعرضشان شوند.

نگاهی به نوع اطلاع‌رسانی رسانه‌های رسمی داخلی و فارسی‌زبان‌های خارجی در این زمینه حاکی از دوقطبی کاملی است که در پرونده‌های امنیتی اینچنینی شکل می‌گیرد

نگاهی به تقابل شکل‌گرفته درباره خالص‌سازی یادآور جنگ‌واژه‌هایی است که دو طرف طی سال‌های اخیر علیه یکدیگر به کار برده‌اند و برخی از آن‌ها از جمله «دولت چهار درصدی‌ها»، «حمله گازانبری»، «دیوارکشی در خیابان»، «حقوق‌های نجومی»، «املاک نجومی» و ... هنوز در منازعات به اقتضای مسائل و وقایع سیاسی تکرار می‌شود.