اعضای جامعه درگیر افسردگی مدنی به زنی یا مردی شباهت دارند که در زندگی مشترک تحقیر می‌شود، کتک می‌خورد و و به کرات جفا می‌بیند و به او خیانت می‌شود اما نه زورش می‌رسد که همسرش را تغییر دهد

آنان حق دارند با همه‌ی نشریات، شبکه‌های متنوع خبری و تلویزیونی و رادیویی، نیز در فضای مجازی با هدف نجات کشور یا توسعه‌ی آن، گفت وگو و انتقاد کنند و با کِلکِ زبان بُریده‌شان در صفحه‌های توییتری خود، بنویسند و تمام مقام‌ها را مورد نوازش قرار دهند! بی آن که نیروهای نظامی و امنیتی متعرضشان شوند.

پدیده «آشنا داری؟» حالا به یک رویه در جامعه ایران تبدیل شده است؛ جامعه‌ای که خود را وارث تمدن چند هزار ساله می‌داند.

 پس از سه سال و چند ماه مبارزه جانفرسا با کرونا و مطالبه‌گری قانونی در خصوص مطالبات توسط کادر سلامت و به‌خصوص تلاش برای برقراری فوق‌العاده خاص ، نتیجه‌ای به معنی واقعی کلمه «هیچ» عایدشان شد.

چند روز پیش رئیس دانشگاه تهران در نشستی اظهار داشت ایران در صدر کشورهایی است که دانشجویانش به کشورهای جهان اول سفر می‌کنند.

والدینی چنین بیمار فقط یک هدف دارند: فرزند من بهتر و باهوش‌تر از فرزند شماست. پس من برنده شده‌ام. آنها تحقیر کننده‌ی هر چیز معمولی هستند و نمی‌دانند فرزندانشان با احساس تنفر از «صرفا انسان بودن» بزرگ می‌شوند.

کسی به این پرسش پاسخ نمی‌دهد که جداسازی فضای از پیش جدا شده میان بانوان و آقایان در مترو، کدام مطالبه عمومی را برآورده می‌کند و این دیوارهای گلدار، چرا به سهم پیشین بانوان از فضای مترو تجاوز کرده است.

قرار است با هدف کاهش زیان کسب‌وکارها از محدودیت‌های اینترنتی، دسترسی مشروط برخی گروه‌ها به اینترنت آزاد و بدون فیلتر فراهم شود

اجبار جواب نمی دهد و چاره ی کار دگرگونی ساختاری فرهنگ ، آموزش ، سیاست، اقتصاد جامعه و حوزه ی قدرت است.

اجازه بدهید بازی‌کنند، اجازه بدهید دعوا کنند، اجازه بدهید مسوولیت انتخاب‌هایشان را به عهده بگیرند. اجازه بدهید گاهی غصه بخورند، گاهی چیزی را نداشته باشند، اینها واقعیت‌های زندگی است.